Uspon njemačkog imperijalizma i navodna „ruska prijetnja“
”Osnovni ideološki princip, koji je nacizmu osigurao veliku političko-financijsku pomoć najvećih grana njemačke industrije bila je komunistčka i sovjetska prijetnja. Najveći nacistički vojni angažman, u kojem je bilo upotrijebljeno dvije trećine najboljih trupa s kojima su nacisti raspolagali, bio je pomeren na Istok, namijenjen osvajanju i uništenju Rusije. “Ruska opasnost“ pravdavala je osvajanje i okupaciju Ukrajine, Balkana, Istočne Evrope i Baltičkih zemalja, uz značajnu pomoć lokalnih nacista. Nakon poraza, podjele i razoružavanja Njemačke i poslije širenja sovjeta, SAD su ponovo postavile na njihova mjesta nacističke industrijalce. U prvoj poratnoj fazi sve su te snage bile upotrbljene za obnovu nacionalne ekonomije i za učvršćenje političke vlasti u suradnji sa američkim okupacionim snagama.”
piše James Petras
Krajem šezdesetih godina Njemačka je ponovo stekla ekonomski primat u Evropi i stala je u prvi red procesa , zajedno s Francuskom i Engleskom evropskih integracija. Kroz kratko vrijeme postigla je dominaciju nad procesima odlučivanja, što je dovelo do formiranja Evropske Unije /Eu/. Evropska je Unija poslužila je Njemačkoj kao prikriveno oruđe osvajanja. Godinu za godinom, putem „pomoći“ i kreditnih pogodnosti EU je olakšavala njemački k apitalistički prodor i njeno financijsko širenje po tržištima južne i središnje Evrope. Njemačka je diktirala ono što treba činiti u zapadnoj Evropi postižući sve veću ekonomsku supremaciju i koristeći beneficije strategije stavljanja u obruč te korištenja subverzija prema Istočnoji Evropi, Rusiji te Baltičkim i Balkanskim zemljama, a to je bila strategija, koju su postavile Sjedinjene Države.
Veliki njemački skok naprijed: aneksija Istočne Njemačke i rasturanje Rusije
Prohtjevi Njemačke za vlašću na svjetskoj skaline ne bi uopće bili mogući da Istočna Njemačka nije bila anektirana. Uprkos deklaraciji o „dobrohotnosti“ i pomoći Istoku, režim iz Bonna osigurao je sebi dobijanje hiljada jako dobro školovanih inžinjera, radnika i specijaliziranih tehničara.
Oni su došli iz još aktivnih fabrika, iz poljoprivrednih kombinata, koji su još proizvodili i – ono što je najvažnije – Bonn je osigurao sebi direktan ulazak na tržišta Istone Evrope i na tržište Rusije za industrijske proizvode u vrijednosti od više miliona dolara. Tako se Njemačka preobrazila u važnu industrijsku evropsku zemlju, koja je izbila naprijed u Evropi, pretvorila se u najdinamičniju moćnu silu u ekspanziji, naročito prema zemljama bivšeg Varšavskog pakta.
Aneksija Istočne Njemačke i obaranje komunističkih režima u Istočnoj Evropi dozvolilo je njemačkim kapitalistima da dominiraju tržištima Istočnog bloka. Kao prvi trgovački partner Njemačka je postigla kontrolu najvećih industrijskih poduzeća putem korumpiranih privatizacija, koje su uspostavili novi klijentelarni i neokapitalistički režimi. U času u kojem su Republika Češka,Poljska, Slovačka, Mađarska, Bugarska i Baltičke zemlje „privatizirale“ i „denacionalizirale“ strateške sektore ekonomije, trgovine, medija i socijalnih usluga „Ujedinjena Njemačka“ bila je u stanju zaposjesti u njima ključne položaje. A kada se Rusija sunovratila u ruke oligarha-gangstera, koji su se uzdizali i svi bili ista politička družba podložna zapadnim kapitalistima, cijela njezina industrijska infrastruktura bila je desetkovana i pretvorena u gigantski rezervoar za izvoz sirovina. U tom je času Njemačka preokrenula svoje odnose s Rusijom od odnosa jednakih na odnose „kolonijalnig“ tipa: Njemačka je izvozila industrijske proizvode visoke tehnološke vrijednosti, a iz Rusije je uvozila plin, naftu i sirovine.
Njemačka moć je eksponencijalno porasla aneksijom „druge Njemačke“, restauracijom kapitalizma u Istočnoj Evropi i usponom novih klijentelarnih liberističkih režima, koji su svi bili oduševljeni što će se podrediti Evropskoj Uniji, kojom dominira Njemačka i vojnoj komandi NATO –a, kojom upravljaju Sjedinjene Države.
Njemačku političko-ekonomsku ekspanziju pratile su smjesta „pobune naroda“, a to je bila ofanziva Sjedinjenih Država, čiji su fitilj bili separatistički pokreti. Njemačka je intervenirala u Jugoslaviji, podržavajući separatiste u Sloveniji i u Hrvatskoj, a zatim je došlo o bombardiranja SAD-NATO Srbije i na kraju je podržala Oslobodilačku vojsku Kosova (KlA) – paramilitarnu organizaciju ekstremne desnice – uvlačeći u teroristički rat Beograd, koji je stoga morao promijeniti režim. Beograd je bio poražen, a promjena režima dovela je do formiranja klijentelarne države neoliberalnog tipa. Sjedinjene Države izgradile su na Kosovu najveću vojnu bazu u Evropi. Crna Gora i Makedonija postale su sateliti EU. Za to je vrijeme NATO proširila vojnu prisutnost Sjedinjenih Država sve do granica Rusije, a Njemačka je postala prevladavajuća ekonomska snaga u Evropi.
Njemačka i Novi svjetski poredak
Dok su predsjednici Bush i Clinton najavljivali „novi svjetski poredak“na osnovu njihove jednopolarne vojne supremacije Njemačka je išla prema svom novom imperijalnom poretku, računajući na vlastite političke i ekonomske oslonce starog kontinenta. Svaki od dva centra moći, Njemačka i Sjedinjene Države, dijelio je zajedničku sklonost ka što bržoj integraciji novih kapitalističkih režima u vlastite regionalne organizacije – Evropsku Uniju (UE) i u NATO – i htjeli su na taj način proširiti vlastite globalne domete. Uzevši u obzir reakcionarno porijeklo vlasti i prirodnu naklonost vazalskim odnosima istočnih zemalja.kao i Baltičkih i Balkanskih zemalja, i uzevši u obzir njihova strahovanja od eventualne reakcije naroda na gubitak radnih mjesta, socijalnih garancija ili tout court nezavisnosti, koja je proizišla iz divljačkih neoliberističkih politika navale, upravljači novim režimima smjesta su sebe predložili za članove podređene Evropskoj Uniji i NATO-u, prodajući vlastiti suverenitet, tržišta i najpoznatija nacionalna sredstva za proizvodnju za ekonomske prebende i za slobodan pristup vlastite radne snage tržištima, što je predstavljalo siguronosni ventil za milione novih nezaposlenih u njihovim zemljama. Krupni njemački i engleski kapital iz toga je dobio novu radnu snagu u obliku miliona radnika-imigranata, solidno kvalificiranih, a plaćenih ispod vrijednosti prosječne plaće na evropskom tržištu rada, a dobio je i slobodan pristup sirovinaa i tržištiema u zemljama njihovog porijekla. Sjedinjne Države su sebi osigurale još NATO baza i unovačile su vojne snage za imperijalističke ratove na Srednjem Istoku i u južnoj Aziji. Njemačko-američka dominacija Evropom zasnivala se na tome što se Rusiju smatralo za slabu zemlju u gotovo vazalskom položaju te se računalo na stalan rast američke i njemačke ekonomije, a te ekonomije slijedile su početnu pljačku bivših komunističkih zemalja. Za SAD vojna nadmoć bez premca u cijeloj Evropi bila je odskočna daska za gotovo simultanu imperijalističku ekspanziju na Srednjem Istoku, u južnoj Aziji, u Africi i Latinskoj u Americi. NATO je „internacionaliziran“ i pretvoren u globalani vojnim savez napadačkog karaktera: prvo u Somaliji, a zatim u Afganistanu, potom u Libiji, Siriji i u Ukrajini.
Uson Rusije. Islamski otpor i Novi hladni rat
Za vrijeme „deset sramnih godina“ (1991-2000) ekstremne mjere u privatizacijama, koje su dozvolili tadašnji upravljači Rusije u korist investitora iz Evrope i Sjedinjenih Država i gagnsterskih ruskih oligarha nadovezale su se na šroku pljačku cijele ekonomije, pljačku javnog trezora i ruskog nacionalnog blaga. Slika i stvarnost bila je, da je jedna gigantska država bila oborena, da je nesposobna da vodi nezavisnu vanjsku politiku, nesposobna da sebi da makar i minimalan izgled moderne funkcionalne ekonomije te da održava pravnu državu: u tu i takvu panoramu su i Evropska Unija SAD stavljale i vidjele Rusiju. Postkomunistička Rusija bila je u svim aspektima propala država, unakažena „liberalnom demokracijom“ od svakog poojedinog zapadnog kaapitalističkog političara, a to su viđenje stalno ponavljali sve njihove pristaše kao i sredstva masovne komunikacije. Uspon Vladimira Putina i postepeno zamjenjivanje nekih od najznačajnijih ličnosti funkcionera-likvidatora u neoliberalnom stilu i što je još važnije, rekonstrukcija ruske države s novim prikladnim budžetom te ponovno uspostavljanje uloge nacionalnih institucija smjesta je bilo shvaćeno kao prijetnja vojnoj nadmoći Sjedinjenih Država i njemačkoj ekonomskoj ekspanziji. Tranzicija Rusije iz vazalskih uvjeta u odnosu na Zapad prema ponovnom dobijanju statusa suverene i nezavisne nacije stavila je u pokret agresivnu protuofanzivu od strane SAD-a i Evropske Unije.Ove su tada počele financirati političku opoziciju, koju je podržavala neoliberalna oligarhija u pokušaju da se produži vazalski položaj Rusije putem manifestacija na ulicama i pri izborima. Njihovi pokušaji da najure Putina i da ponovo stvore zemlju, koja će biti vazal Zapada bili su uzaludni. Ono što je funkcioniralo 1991, kad je Jeljcin uzeo vlast protiv Gorbačova, pokazalo se sasvim neefikasnim protiv Putina. Ogromna većina Rusa nije željela povratak na deceniju sramote.
Početkom novog stoljeća Putin i njegovi ljudi osmislili si nova osnovna pravila po kojima su oligarhi mogli zadržati vlastita nelegalna bogatstva i svoje industrijske konglomerate pod uslovom da ne koriste ekonomske poluge, da bi se dokopali vlasti. Putin je ponovo oživio i obnovio naučne, tehničke, vojne i kulturne institucije i industrijska postrojenja, stavio je u središte odlučivanja trgovinu i investicije, unutar širokog kruga javnih i privatnih managera, nepovezanih sa zapadnim političarima.Kao treću stvar počeo je vršiti reforme nacionalnih agencija za sigurnost i posebnu pažnju obratio je na ono što je dolazilo od separatističkih pokreta, sponzoriranih od Zapada na Kavkazu, naročito u Čečeniji i od početka „šarenih revolucija“, koje su podržavale Sjedinjene Države, posebno u Ukrajini i u Gruziji.
U prvoj fazi Putin je optimistički pretpostavljao da kako je Rusija kapitalistička država i kako nema nikakve antagonističke ideologije u odnosu na Zapad, misleći da će njezina normalizacija i stabilizacija biti blagonaklono prihvaćena od strane Sjedinjenih Država i Evropske Unije. Predviđao je da će one prihvatiti Rusiju kao ekonomskog i političkog partnera, pa čak i za članicu NATO-a i EU. Zapad se nije potrudio razuvjeriti Putina i lišiti ga njegovih iluzija. Ustvari, okuraživali su ga čak i onda kad su pojačavali podršku njegovoj unutarnjoj političkoj opoziciji i kad su pripremali jedan od svojih imperijalističkih ratova na Srednjem Istoku, a ti su ratovi bili usmjereni protiv historijskih saveznika Rusije kao što su Irak, Sirija i Libija. U času kad „unutarnja“ prevratnička strategija nije uspjela da makne predsjednika Putina i kad je ruska država nadvladala neovazale, demonizacija Putina postala je konstantna i stalno je vrištala i bacala na njega drvlje i kamenje. Zapad je odlučio da pređe na“nekonvencionalnu“ strategijučiju, čiji je cilj bio da izolira i da opkoli i oslabi rusku državu, minirajući u bazi njene saveznike i njene trgovačke partnere.
SAD i Njemačka sučeljavaju se s Rusijom: stvaranje „ruske prijetnje“
Rusija je bila pozvana da podrži ratove Sjedinjenih Država i NATO-a u Iraku, Afganistanu i u Libiji, a za uzvrat joj je obećano dublje prodiranje na evropska tržišta. SAD i EU su prihvatile rusku kooperaciju, koja je podrazumijevala preletanje zbog snabdjevanja gorivom i upotrebu vojnih baza za invaziju i za okupaciju Afganistana. Sile NATO pakta su sebi osigurale i rusku podršku u sankcijama protiv Irana. Iste te velesile su iskoristile naivnu podršku Rusije“no-flay zoni“ nad Libijom, kako bi protiv te zemlje pokrenule totalan avionski rat. Zatim su Sjedinjene Države otvoreno financirale takozvane „narančaste revolucije“ u Gruziji i u Ukrajini, a ta zadnja bila je generalna proba za državni udar 2014. Svako nasilno osvajanje vlasti dozvolilo je NATO-u da nametne antiruske vlade, željne i spremne da kao vazali služe Njemačku i Sjedinjene Države.
Njemačka je pak sa svoje strane predvodila evropsko imperijalno napredovanje na Balkanu i u Moldaviji, u zemljama, koje su imale jake ekonomske veze s Rusijom. Visoki njemački državnici „posjetili“ su Balkan, da bi ojačali veze s vazalskim režimima u Sloveniji, u Bugarskoj, u Slovačkoj i u Hrvatskoj. Pod njemačkim rukovodstvom Evropska je Unija naredila bugarskom režimu
Bojka „bubija“ Borisova da zabrani plinovod u ruskom vlasništvu Južni tok i spriječi dovod plina Srbiji, Mađarskoj, Sloveniji i još dalje. Bugarska je tako izgubila 400 miliona dolara godišnje. Njemačka i Sjedinjene Države počeli su plaćati političare orijentirane za NATO i za EU u Moldaviji i tako osigurala izbornu pobjedu Jurije Leanca za predsjednika vlade. Leanca je naveo Moldaviju da izgibi 150 miliona dolara izvoza roba za Rusiju. Proevropske politike Leance su u jasnom kontrastu u odnosu na stanovišta većine Moldavaca, od kojih 57% vide Rusiju kao najvažnijeg ekobomskog partnera zemlje. Gotovo 40% stanovništva Moldavije radi u Rusiji i 25% moldavskog bruto proizvoda dolazi od pošiljki radnika, koji rade vani. Stvaroci njemačko-američkog imperija poništili su glasove neslaganja s tom politikom, a ti su se glasovi čuli u Mađarskoj, Srbiji i Ssloveniji, kao i u Moldaviji i u Bugarskoj. Njihovi stanovnici pate zbog blokiranja ruskog plina i ruske nafte. Ali ekonomski rat Njemačke protiv Rusije dobio je prednost u vazalskim zemljama čak i pred njihovim vlastitim interesima. One treba da se žrtvuju okrutnim diktatima SAD-a i NATO-a za „više dobro“ njemačkog imperija na pomolu te vojnog opkoljavanja Rusije. To je ujedno najbolji pokazatelj te politike. Paralelno s tim vodi se bjesomučna ekonomska kampanja protiv Rusije od strane Njemačke i SAD-a, a putem NATO-a traje velika koncentraciona operacija vojnih snaga duž cijele ruske granice. Marioneta Sjedinjenih Država i šef NATO-a Jens Stoltenberg hvali se, da je tokom tekuće godine NATO upetostručiio broj borbenih aviona i bombardera, koji patroliraju duž ruske morske i kopnene granice i da ti avioni izvode vojne vježbe svaka dva dana – i kao da i to još nije dosta – jako je povećan broj ratnih brodova u Baltičkom i na Crnom moru.
Zaključci
Apsolutno je jasno da SAD i Njemačka žele da vrate Rusiju u vazalski položaj u kakvom se ona nalazila devedesetih godina. Otkad je Putin počeo obnavljati rusku državu i rusku privredu zapadne vlade su se bacile u niz političkih i vojnih intervencuja, uništavajući jednog za drugim saveznike Rusije, trgovačke partnere i nezavisne države blizu granica Rusuje. Pojava ekstremističkih režima, koji su iz vlastite utrobe antiruski, u Poljskoj, Letoniji, Estoniji i u Litvi, poslužilo je kao štit za napredovanje NATO-a i za njemačku ekonomsku okupaciju. Hitlerov san da osvoji Istočnu Evropu putem vojne agresije, pod predsjednicom vlade Merkel sada je dobio oblik prikrivenog osvajanja srednje i sjeverne Evrope, ekonomskim ucjenama Balkana i nasilnim državnim udarima u Ukrajini i u Gruziji.
Njemački upravljači su podijeljeni na proameričke, koji žele žrtvovati profitabilnu trgovinu s Rusijom danas u nadi da će voditi igru i opljačkati cijelu rusku privredu poslije Putinove Rusije (koju će kontrolirati ponovo novorođeni klonirani Jeljcini), i na manjinski dio ljudi iz industrije, koji bi želio kraj sankcija i povratak na normalne odnose s Rusijom. Njemačka se boji da marionetske vlade – naročito na Balkanu – ne postanu krhke i ranjive zbog socijalnih potresa uzrokovanih ekonomskim žrtvama, koje se nameću stanovništvu. Zbog toga je Njemačka sklona brzoj specijalnoj snazi NATO pakta, koja je tobože zamišljena da se usprotivi nepostojećoj „ruskoj prijetnji“, ali koja je stvarno korisna da podrži klimave vazalske režime.
„Ruska opasnost“je ideologija koja predvodi njemačku ofanzivu kao i sjevernoamerčku u cijeloj Evropu, sve do Kavkaza, u replici iste one doktrine, koju je Hitler svojevremeno upotrbio da dobije podršku bankara i nacionalnih industrijalaca, konzervativaca i stranih kolaboracionista radikalne desnice u Ukrajini, Mađarskoj, Rumunjskoj i Bugarskoj. Zauzimanje vlasti SAD-EU putem političkih vazala korumpiranih vlada dovelo je do eksplozije sadašnje krize. Osvajanje vlasti u Ukrajini predstavlja prijetnju za samu sigurnost Rusije kao nezavisne države. Nakon što je osvojio vlast NATO je gurnuo marionetski režim Kijeva u dugi građanski rat u cilju da vojno eliminira autonomne regije na jugoistoku i da okupira Krim. Tako bi u potpunosti uništio stratešku poziciju Rusije na Crnom moru.
Rusija, koja je žrtva NATO-ovog pothvata zauzimanja vlasti, dobila je etiketu „agresora“. Cijeli službeni aparat i sva sredstva masovne komunikacije do beskraja ponavljaju tu Veliku laž. Dva decenija vojnog napredovanja NATO-a na ruskim granicama i njemačko ekonomsko napredovanje kao i napredak EU na ruskim tržištima, postali su izlišni. Ukrajina predstavlja najvažniju vojnu platformu Sjedinjenih Država i NATO-a te Njemačke: one vide osvajanje Ukrajine kao krajnje važno i vide u Ukrajini ključani položaj za lansiranje napada na srce Rusije i posebno veliko tržište za njemačku ekonomiju, koja će tako moći zadaviti rusku putem sankcija i padom cijene nafte, uz vojne prijetnje Rusiji. Strateški cilj je osiromašiti stanovnike Rusije i dovesti ih u staalni vazalski položaj.
Ali njemačko –američke imperijalne elite gldaju i preko Rusije, misle da kontrolom Rusije mogu izolirati i napasti Kinu sa zapada, osim sa istoka. Nisu to to više samo marionetski političari divlji čijh očiju. uU tim bjesomučnim podrživačima permanentnog rata, čiiji je cilj eliminiranje ruske prisutnosti u Evropi, sakriva se krajnji cilj – minirati pojavu Kine kao svjetske velesile i u tom cilju oni su spremni doći do ruba nuklearnog rata.
Ideološka suština imperijjalne ekspanzije SAD-a i osvajanje Evrope i Kavkaza je „Ruska prijetnja“. To je kamen kušnje koji razlikuje prijatelje i neprijatelje. Zemlje koje neće uvažavati taj diktat postat će i same meta napada. Mediji stalno ponavljaju istu laž. “Ruska prijetnja“postala je ratni poklič zajapurenih vazala – lažno opravdanje da se zahtijevaju teške žrtve, kako bi služili vlastite „gazde“ u Berlinu i Washingtonu – strahujući od pobune iscijeđenog stanovništva.
I Rusija će biti, nema sumnje, natjeranog da podnosi žrtve. Oligarsi će pobjeći na zapad, a liberali će morati puzati i skrivati se ispod kreveta. A upravo onako, kako su sovjeti promijenili ratnu sreću i sudbinu pod Staljingradom, ruski će narod, kad prođu prve godine opsade, uspjeti preživjeti i još će jednom postati svjetionik nade svih naroda, koji nastoje da se oslobode vojne tiranije SAD-a, NATO-a i ekonomske njemačko-evropske diktature.
Izvor: http://www.vineyardsaker.it
Novi Plamen (Blog) 